English
Sidebar
अथर्ववेद - काण्ड 20/ सूक्त 138/ मन्त्र 1
म॒हाँ इन्द्रो॒ य ओज॑सा प॒र्जन्यो॑ वृष्टि॒माँ इ॑व। स्तोमै॑र्व॒त्सस्य॑ वावृधे ॥
स्वर सहित पद पाठम॒हान् । इन्द्र॑: । य: । ओज॑सा । प॒र्जन्य॑: । वृ॒ष्टि॒मान्ऽइ॑व ॥ स्तोमै॑: । व॒त्सस्य॑ । व॒वृ॒धे॒ ॥१३८.१॥
स्वर रहित मन्त्र
महाँ इन्द्रो य ओजसा पर्जन्यो वृष्टिमाँ इव। स्तोमैर्वत्सस्य वावृधे ॥
स्वर रहित पद पाठमहान् । इन्द्र: । य: । ओजसा । पर्जन्य: । वृष्टिमान्ऽइव ॥ स्तोमै: । वत्सस्य । ववृधे ॥१३८.१॥
अथर्ववेद - काण्ड » 20; सूक्त » 138; मन्त्र » 1
भाषार्थ -
(যঃ ইন্দ্রঃ) যে পরমেশ্বর (ওজসা) নিজ ওজ/তেজের কারণে (মহান্) সর্বতো মহান্, তিনি (পর্জন্যঃ ইব) মেঘের সদৃশ (বৃষ্টিমান্) সুখ এবং আনন্দরসের বর্ষা করছেন। তিনি (বৎসস্য) পুত্রের সদৃশ উপাসকের (স্তোমৈঃ) স্তুতিগান দ্বারা (বাবৃধে) উপাসকের বৃদ্ধি করেন।