English
अथर्ववेद - काण्ड 20/ सूक्त 128/ मन्त्र 7
सूक्त -
देवता - प्रजापतिरिन्द्रो वा
छन्दः - निचृदनुष्टुप्
सूक्तम् - कुन्ताप सूक्त
य आ॒क्ताक्षः॑ सुभ्य॒क्तः सुम॑णिः॒ सुहि॑र॒ण्यवः॑। सुब्र॑ह्मा॒ ब्रह्म॑णः पु॒त्रस्तो॒ता कल्पे॑षु सं॒मिता॑ ॥
स्वर सहित पद पाठय: । आ॒क्ताक्ष॑: ।सुभ्य॒क्त: । सुम॑णि॒: । सुहि॑र॒ण्यव॑: ॥ सुब्र॑ह्मा॒ । ब्रह्म॑ण: । पु॒त्र: । तो॒ता । कल्पे॑षु । सं॒मिता॑ ॥१२८.७॥
स्वर रहित मन्त्र
य आक्ताक्षः सुभ्यक्तः सुमणिः सुहिरण्यवः। सुब्रह्मा ब्रह्मणः पुत्रस्तोता कल्पेषु संमिता ॥
स्वर रहित पद पाठय: । आक्ताक्ष: ।सुभ्यक्त: । सुमणि: । सुहिरण्यव: ॥ सुब्रह्मा । ब्रह्मण: । पुत्र: । तोता । कल्पेषु । संमिता ॥१२८.७॥
अथर्ववेद - काण्ड » 20; सूक्त » 128; मन्त्र » 7
भाषार्थ -
(যঃ) যে (আক্তাক্ষঃ) চোখ এবং অন্য ইন্দ্রিয় দ্বারা পবিত্র, (সুভ্যক্তঃ) যে অভিব্যক্ত অর্থাৎ স্পষ্ট এবং স্বচ্ছ হৃদয়সম্পন্ন, (ব্রহ্মণঃ) তথা যে ব্রহ্মার (পুত্রঃ) পুত্র (সুব্রহ্মা) উত্তম-ব্রহ্মা হয়েছে (তা উ তা) এরূপ ব্যক্তি (সুমণিঃ সুহিরণ্যবঃ) উত্তম মণি এবং শ্রেষ্ঠ-সুবর্ণ দানের পাত্র, (কল্পেষু) কল্প-কল্পান্তরে এঁরা সবাই (সংমিতা) এক সমান মান্য হয়েছে। [সুভ্যক্তঃ=সু+অভ্যক্তঃ।]