English
अथर्ववेद - काण्ड 20/ सूक्त 127/ मन्त्र 5
सूक्त -
देवता - प्रजापतिरिन्द्रो वा
छन्दः - निचृदनुष्टुप्
सूक्तम् - कुन्ताप सूक्त
प्र रे॒भासो॑ मनी॒षा वृषा॒ गाव॑ इवेरते। अ॑मोत॒पुत्र॑का ए॒षाम॒मोत॑ गा॒ इवा॑सते ॥
स्वर सहित पद पाठप्र । रे॒भास॑: । मनी॒षा: । वृषा॒: । गाव॑:ऽइव । ईरते ॥ अ॒मो॒त॒ । पु॒त्र॑का:। ए॒षाम् । अ॒मोत॑ । गा॒:ऽइव । आ॑सते ॥१२७.५॥
स्वर रहित मन्त्र
प्र रेभासो मनीषा वृषा गाव इवेरते। अमोतपुत्रका एषाममोत गा इवासते ॥
स्वर रहित पद पाठप्र । रेभास: । मनीषा: । वृषा: । गाव:ऽइव । ईरते ॥ अमोत । पुत्रका:। एषाम् । अमोत । गा:ऽइव । आसते ॥१२७.५॥
अथर्ववेद - काण्ड » 20; सूक्त » 127; मन्त्र » 5
भाषार्थ -
(রেভাসঃ) হে স্তোতা! বিনাশকাল উপস্থিত হলে (মনীষা) বুদ্ধিও কম্পিত হয়ে যায়, (ইব) যেমন (বৃষা) বর্ষা দ্বারা (গাবঃ) গাভী (প্র ঈরতে) কম্পিত হয়/হয়ে যায়। তথা (এষাম্) এই মৃত ব্যক্তিদের (পুত্রকাঃ উত) ছোটো-ছোটো পুত্রও (অমা) ঘরে নিঃসহায় হয়ে (আসতে) বসে থাকে, (ইব) যেমন এঁদের (গাবঃ) গাভীরা, সেবাশুশ্রূষার অভাবের কারণে, নিঃসহায় বসে থাকে।
- [ঈরতে=ঈর গতৌ, কম্পনে চ। অমা=গৃহ (নিঘং০ ৩.৪)। উত=তথা।]
इस भाष्य को एडिट करें